Posokowiec bawarski

FCI –Standard nr. 217

Posokowiec bawarski (BAYERISCHER GEBIRGSSCHWEISHUND)
Kraj pochodzenia rasy: Niemcy
Data publikacji obowiązującego standardu: 22.08.2017

Użytkowość:
Zgodnie ze swoim pierwotnym myśliwskim zastosowaniem jako rasa wyspecjalizowana w poszukiwaniu postrzałków zwierzyny grubej.
Posokowiec bawarski musi posiadać wszystkie wymagane  cechy użytkowe  pozwalające mu skutecznie pracować nawet na najtrudniejszych tropach postrzałków.
Użytkowość musi być potwierdzona odpowiednimi próbami pracy.

Klasyfikacja FCI:
Grupa 6 – psy gończe, posokowce i rasy pokrewne, sekcja 2 – posokowce.
Podlega próbom pracy, zaświadczającym o ich przydatności w łowisku.

Krótki rys historyczny:
Wszystkie tropowce i posokowce pochodzą od pierwotnych psów myśliwskich – psów gończych. Psy gończe są wytrzymałe w akcji, mają czuły węch i pewnie trzymają się tropu zarówno drobnej, jak i grubej zwierzyny. Początkowo do składu sfory wybierano te gończe, które najlepiej trzymały się tropu i prowadząc je na otoku poszukiwano wraz z nimi zwierzyny ranionej podczas polowania. Właśnie od takich psów gończych, najspokojniejszych i najbardziej posłusznych, wyselekcjonowano później tropowce (pracujące wyłącznie na czystym /niesfarbowanym/ i zimnym /starym/ tropie) oraz posokowce (pracujące wyłącznie na sfarbowanym tropie zwierzyny, uważane początkowo za „tropowce o rozpieszczonym nosie”). Pod koniec XVIII wieku i w początkach XIX wieku prowadząc krzyżówki z genetycznie dość zbliżonymi rasami otrzymano aktualnego posokowca hanowerskiego.

Po rewolucji w 1848 roku i po podziale dużych terytoriów łowieckich zaniechano dawnych metod polowania na rzecz polowania z zasiadki i z podchodu. W tej epoce ulepszona została także broń palna. Zrodziło się zapotrzebowanie na psa pracującego po strzale. W obwodach łowieckich położonych w górach niezbędne było posiadanie psa, który, mimo iż wyspecjalizowany do pracy na otoku, będzie nie mniej wytrwały i zacięty, i nie gorzej głoszącego w pościgu za rannym zwierzęciem. W tych okolicach posokowiec hanowerski był zbyt ciężki.

Aby otrzymać pożądanego psa do pracy w trudnych górskich terenach, baron Karg-Bebenburg de Reichenhall wyselekcjonował po 1870 roku lżejszego psa, poprawionego, dzięki krzyżówkom posokowców hanowerskich z gończymi górskimi o płowym umaszczeniu. Pies ten stopniowo wyparł inne rasy z górskich obwodów łowieckich i dzisiaj posokowiec bawarski jest klasycznym towarzyszem strażników leśnych i łowieckich.
W 1912 roku powstał Klub Posokowca Bawarskiego z siedzibą w Monachium. W Niemczech Klub ten jest jedynym akredytowanym klubem tej rasy.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pies średniej wielkości, harmonijnie zbudowany, raczej lekki, dobrze umięśniony. Długość tułowia jest nieco większa od wysokości, zad jest nieco przebudowany, kończyny niezbyt długie. Głowa noszona jest poziomo lub lekko podniesiona. Ogon noszony poziomo lub ukośnie opadający ku tyłowi.

WAŻNE PROPORCJE:
Wysokość do długości ciała powinny być w proporcjach 1:1,15 do 1:1,25, głębokość klatki piersiowej powinna sięgać do stawu łokciowego.

ZACHOWANIE – CHARAKTER:
Spokojny i zrównoważony; przywiązany do właściciela, okazuje rezerwę wobec obcych; poszukiwany jest pies o silnym charakterze, pewny siebie, ale łagodny, nie agresywny czy nieśmiały.

GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka; stosunkowo szeroka, nieznacznie wysklepiona, z wyraźnym stopem i dobrze rozwiniętymi łukami brwiowymi; guz potyliczny słabo zaznaczony. Stop zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: duży, niezbyt szeroki. Nozdrza rozwarte. Czarny lub ceglasty (ciemnoczerwony).
Kufa: pod oczami nie jest zbyt wypełniona; nieco krótsza niż mózgoczaszka, dość szeroka, nie spiczasta. Grzbiet nosa prosty lub lekki garbonos.
Wargi: średniej grubości, dobrze przykrywające żuchwę. Spojenie warg dobrze widoczne.
Szczęki/uzębienie: Szczęki mocne, zgryz idealnie nożycowy, uzębienie pełne i regularne, tzn. tylna powierzchnia siekaczy górnych ściśle przylega do przedniej powierzchni siekaczy dolnych, zęby osadzone są prostopadle w stosunku do szczęk. 42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym. Dopuszczalny zgryz cęgowy.
Policzki tylko umiarkowanie zaznaczone.
Oczy: przejrzyste, o uważnym wyrazie, niezbyt duże ani zbyt okrągłe; ciemnobrązowe lub nieco jaśniejsze; brzegi powiek pigmentowane, dobrze przylegające do gałki ocznej.
Uszy: nieco dłuższe niż średnie, sięgają najwyżej do wierzchołka nosa; ciężkie, wysoko osadzone, szerokie u nasady i zaokrąglone na końcach, płasko przylegają do głowy, opadające, nie pofałdowane.

SZYJA:
Średniej długości, silna; lekko luźna skóra na podgardlu (łałok).

TUŁÓW:
Linia górna: Od kłębu ku zadowi linia górna jest lekko wznosząca się.
Kłąb: słabo zaznaczony, szyja harmonijnie przechodzi w grzbiet.
Grzbiet: mocny i sprężysty.
Lędźwie: stosunkowo krótkie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione.
Zad: długi, dość prosty (kąt opadania 20-30 stopni jest idealny)
Klatka piersiowa: umiarkowanej szerokości, przedpiersie dobrze rozwinięte; klatka piersiowa owalna, głęboka i długa z daleko do tyłu sięgającymi żebrami.

Klatka piersiowa sięgająca do stawów łokciowych.

Linia dolna i brzuch: stopniowo wznosząca się ku tyłowi, brzuch lekko podkasany.

OGON:
Średniej długości, sięgający najwyżej do stawu skokowego, wysoko osadzony, noszony poziomo lub lekko opadający ku tyłowi.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:  widziane od przodu, proste i równoległe. Widziane z boku, są dobrze ustawione pod tułowiem. Dobrze kątowane.
Łopatki: nachylone mocno ku tyłowi, silnie umięśnione.
Ramiona: długie, o mocnym, suchym umięśnieniu. Kąt łopatkowo-ramienny 90-100  stopni.
Łokcie: przylegające do klatki piersiowej, nie są zwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
Przedramiona: suche, o prawidłowej postawie, mocnym kośćcu, bardzo dobrze umięśnione.
Nadgarstki: mocne.
Śródręcza: bardzo lekko nachylone.
Łapy: o kształcie łyżkowatym, o zwartych, wysklepionych palcach; opuszki odpowiednio mocne, odporne i dobrze pigmentowane. Łapy ustawione są równolegle, zarówno w postawie stojącej, jak i w akcji, nie są zwrócone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Pazury czarne lub ciemnobrązowe do brązowych.
Kończyny tylne: o mocnym kośćcu. Widziane z tyłu, są proste i równoległe. Dobrze kątowane.
Uda: szerokie, dobrze umięśnione.
Stawy kolanowe: mocne (kąt stawu kolanowego 100-110 stopni).
Podudzia: stosunkowo długie, muskularne i sprężyste.
Stawy skokowe: mocne.
Śródstopie: krótkie, pionowe.
Stopy: o kształcie łyżkowatym, o zwartych, wysklepionych palcach; opuszki odpowiednio mocne, odporne i dobrze pigmentowane. Łapy ustawione są równolegle, zarówno w postawie stojącej, jak i w akcji, nie są zwrócone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Pazury czarne lub ciemnobrązowe do brązowych.

CHODY:
O dużym zasięgu. Ruch o dobrym i płynnym wykroku. Kończyny przednie wysuwane daleko do przodu, kończyny tylne dają dużą siłę napędową; kończyny przednie i tylne wysuwane są do przodu prosto i równolegle. Chody sprężyste.
Preferowany rodzaj chodu podczas pracy: stęp i galop.

SKÓRA:
Wytrzymała, dobrze przylegająca.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos zwarty, przylegający, umiarkowanie szorstki w dotyku, niezbyt błyszczący; delikatniejszy na głowie i uszach; twardszy i dłuższy na brzuchu, kończynach i ogonie.
Umaszczenie: głęboko czerwony (karminowy), czerwień jelenia, ciemno-płowe (czerwono-brązowe), czerwono żółte a także jasnopłowe (bladożółte) aż do piaskowego; szaro-płowe jak zimowa szata jelenia, może być także podpalane albo z ciemnym nalotem. Na grzbiecie kolor podstawowy jest bardziej intensywny. Kufa i uszy ciemne. Ogon zwykle z ciemnym nalotem. Niewielkie jasne znaczenie na przedpiersiu (gwiazdka) jest dopuszczalne.

WZROST:
Wysokość w kłębie:

• psy 47-52 cm
• suki 44 – 48 cm

Zarówno dla psów, jak i dla suk nie przewiduje się żadnej tolerancji ani w górę, ani w dół.

Waga ciała proporcjonalna do wysokości w kłębie: idealnie dla psów 20-30 kg, dla suk 17-25 kg.

WADY:
Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.

WADY POWAŻNE:

• Bardzo luźne powieki
• Grzbiet silnie karpiowaty lub łękowaty.
• Łokcie silnie zwrócone na zewnątrz lub do wewnątrz.
• Znacznie przebudowany tył.
• Bardzo płaska lub beczkowata klatka piersiowa.
• Kończyny tylne bardzo blisko siebie, postawa beczkowata lub krowia, zarówno w postawie jak i w ruchu.
• Włos zbyt delikatny lub zbyt mało zwarty.
• Wyraźnie nietypowe umaszczenie. Umaszczenie czarne podpalane.
• Mięsiste zabarwienie nosa.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

• Agresja lub bojaźliwość.
• Psy wykazujące wyraźne anomalie w budowie ciała, albo zaburzenia psychiczne muszą być zdyskwalifikowane.
• Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
• Wysokość poza określonymi normami.
• Nieuznane umaszczenie.
• Wady zgryzu: przodo- i tyłozgryz, zgryz naprzemienny (kulisowy), krzywe uzębienie.
• Braki zębowe (z wyjątkiem P-l; M3 musi być obecny).
• Entropium i ektropium.
• Wrodzone załamania ogona.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Do hodowli powinny być dopuszczone tylko i wyłącznie osobniki klinicznie i funkcjonalnie zdrowe, odpowiadające standardowi rasy.

Opracowanie:
Małgorzata Schram, Marcin Kunikowski